تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟؟؟

بارها و بارها...لحظه به لحظه...در حالی که چشمان احساسم پر از انتظار است میگویم

تو کیستی؟؟

تو کجایی؟؟

تو چگونه؟؟

تو از کدام دیاری؟؟

در باغ بلورین باورم شکوفه های سپیدی روییده اند

آن هنگام که روحم با تو یکی شد...

تو نیستی به همین دلیل است که من بی تابم...

خواستم برایت بگویم که آسمان پر ستاره بدون حضور روشنایی ستاره ی تو تاریک است دیدم

تو خورشیدی

خواستم برایت بگویم

بغبچه ای میگذشت راهزن دین و دل

در پی آن آشنا از هم بیگانه شد

دیدم نه بیگانه که با دنیایی آشنا شدم سرشار از نور و زیبایی...

که تو پیامی داشتی شاد و حسن انگیز...که خود معنایی بود از بودن...از چگونه بودن...

تو مرا به محرابی کشاندی که در آن عشق به نماز نور ایستاده بود...

تو رفتی....رفتی و مرا با کوزه ای سرشار از سوالات در محراب بر جای نهادی...

خوب من...

قبل از اینکه کودک اندیشه ام بارور شود رفتی و چه سخت است بدون تو گذشتن از موانع دشوار این دخمه...

پس بازگرد...دستم را بگیر...دستم را تو بگیر...

التماس دستم را بپذیر...

درمانی باش پیش از آن که بمیرم...